Πέρασαν 12 χρόνια. Και όμως είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε στιγμή. 12 χρόνια και οι εικόνες της καταστροφής είναι ακόμα μπροστά στα ματιά μας. Τί να πρωτοθυμηθούμε… Τον πανικό σε όλους μας; Tο φόβο, την αγωνιά και την απόγνωση στα πρόσωπα όλων; Στην αρχή ακούσαμε μια βοή… Μετά αρχίσαμε να κουνιόμαστε… Γύρω μας άρχισαν να πέφτουν αντικείμενα, τοίχοι, και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κάνεις… Η πρώτη έννοια μας ήταν να δούμε ότι είναι καλά οι συγγενείς μας. Μετά φίλοι και γνωστοί. Στην συνέχεια ανοίγουμε τον ασύρματο. Πρέπει να δούμε τι κάνουν οι συνάδελφοι μας από τον Όμιλο.
Ανοίγοντας όμως το C.B. δεν προλαβαίνουμε να μιλήσουμε… Ακούμε φωνές… Γρήγορα έχει πέσει η Φαράν…. Πρέπει να συντονιστούμε γρήγορα. Ένας να πάει να ανοίξει το κέντρο γρήγορα. Πάρτε αναφορά. Πόσοι σταθμοί μας ακούνε αυτήν την στιγμή; Γρήγορα να βρούμε εργαλεία. Ότι μπορούμε. Φτυάρια, σφυριά, υποστυλώματα, κομπρεσέρ, κοφτές μετάλλων, και ότι άλλο μπορεί να μας χρειαστεί… Έτοιμοι.. Είμαστε 16 άτομα. Εμπρός να ξεκινήσουμε για την Φαραν. Μια φωνή μας σταματαει….”έπεσε η Ρικομέξ…με ακούει κάνεις εδώ; Έχει πέσει η Ρικομέξ… Έχει κόσμο εγκλωβισμένο μέσα ρε παιδιά…. Με ακούει κάνεις;”. Ακούσαμε πολλοί, αλλά κάνεις δεν είχε την δύναμη να απαντήσει … Τι κάνουμε τώρα; Κάποιος (δεν μου ήταν δυνατόν να καταλάβω ποιός) ψέλλισε… “Ελήφθη….”. Που πάμε; Στην Φαράν ή στην Ρικομέξ; Και στα 2. Να χωριστούμε γρήγορα. Μισοί-μισοί.. Μοιράστε και τα εργαλεία γρήγορα να ξεκινήσουμε. Ξεκινάμε. Έχουν περάσει 45 λεπτά από την ώρα του μεγάλου σεισμού. Στον δρόμο ακούμε μια ακόμα φωνή στον ασύρματο. “Είμαι ο F.. με ακούτε;” ; Έχει πέσει μια μονοκατοικία στην Ερυθραία, και έχει πέσει και ο Φουρλής… “. Σας λαμβάνουμε F.. Προσπαθήστε να μάθετε εάν είχε κόσμο μέσα, και ενημερώστε μας.” Έχουμε φτάσει στην Ρικομέξ…Το απόλυτο χάος.. Το μονό που βλέπεις είναι κομμάτια τσιμέντο, χώματα, τούβλα… Ο κόσμος να ουρλιάζει. “Ο ……ήταν μέσα… Δεν πρόλαβε να βγει. ήταν μαζί με την …. ούτε αυτή πρόλαβε… “. Παγώνουμε, αλλά δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Αρχίζουμε γρήγορα αλλά με προσοχή να ψάχνουμε τα χαλάσματα. Έχουμε εργαλεία , αλλά δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε γιατί δεν ξέρουμε τί μπορεί να υπάρχει από κάτω μας.
Παράλληλα μαθαίνουμε ότι έχουν φτάσει και οι υπόλοιποι, που χωριστήκαν στα δύο, μισοί στην Φαράν και μισοί στον Φουρλή, και έχουν ξεκινήσει και αυτοί “δουλειά”. Δουλειά…. Μια λέξη για να περιγράψουμε με κόσμιο τρόπο το μακάβριο έργο που κάναμε για 1 εβδομάδα περίπου. Αργότερα ήρθαν και άλλοι . Και συνεχίσαμε όλοι μαζί να βγάζουμε τα μπάζα με γυμνά χέρια και πολύ προσοχή, μέχρι που ακούγαμε μια δυνατή φωνή να μας φωνάζει… “ΗΣΥΧΙΑ…ΑΚΟΥΩ ΚΑΤΙ…..”. Και από εκεί που ακουγόμασταν 70 περίπου άτομα να σκάβουμε, ξαφνικά όλοι παγώναμε και κρατάγαμε ακόμα και την αναπνοή μας, ενώ παράλληλα τεντώναμε και τα αφτιά μας μήπως και ακούγαμε κάποιον να δίνει σημάδια ζωής…Παράλληλα ευχόμασταν να ακούσουμε……Δεν ακουγόταν το παραμικρό…Νεκρική σιγή που λένε… Πήγαμε και αλλού. Και στην Φιλαδέλφεια, στην Λυκόβρυση, στο Μενίδι και σε άλλες περιοχές…
Συνεχίσαμε και για δεύτερη εβδομάδα και για τρίτη, σχεδόν εναν μήνα ακόμα, με περιπολίες στους καταυλισμούς, καθώς και παροχή ρουχισμού, φαρμάκων, σχολικών ειδών και παιχνιδιών για τα παιδιά των καταυλισμών… Μερικοί από εμάς, πειράχτηκαν που δεν ακούστηκε ότι βοηθήσαμε στους απεγκλωβισμούς ζωντανών( και όχι μονό)…Άλλοι πειράχτηκαν γιατί πήραν άλλοι τα εύσημα για τον απεγκλωβισμό του μικρού Τ…. από την Λυκόβρυση και όχι εμείς…Τι σημασία έχουν αυτά; Το ζήτημα είναι ότι βγήκαν ζωντανοί, και όχι ποιος τους έβγαλε. Σημασία έχει ότι βοηθήσαμε με όποιον τρόπο μπορούσαμε, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, με όποιον τρόπο μπορούσε ο καθένας ρε αδελφέ… Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε την περιγραφή για 2 τουλάχιστον εβδομάδες, αλλά θα σας κουράζαμε.. Θα ήταν μάταιο να προσπαθήσουμε να σας “πείσουμε” ποσό καιρό κάναμε να “σβήσουμε” τiς εικόνες αυτές από το μυαλό μας και αν τελικά το καταφέραμε.. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν άδικο και για τις οικογένειες των αδικοχαμένων που σίγουρα δεν θα το ξεχάσουν ποτέ…Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια..; Μια ακόμα θλιβερή επέτειος…
